هنگامی که یادداشت آقای سلمان صفوی در بهار امروز را خواندم بر من محرز شد که سوریه و ایران آن چنان به هم نزدیک اند که نمی توان منافع حکومت سوریه و حکومت ایران را از هم جدا فرض نمود. فرماندهان سپاه آشکارا از مدت ها پیش سوریه را خط قرمز خویش تلقی کرده اند و حتی حکومت های منطقه را تهدید نموده اند. برخی از ایشان و نیز نویسنده ی یادداشت از ویتنام 2 سخن می گویند. نکته ی بسیار مهمی که ارتباط ایران و سوریه را در اذهان خوانندگان به اتحاد تعبیر می کند ؛ پیشنهاد نویسنده ی یادداشت است که بحران سوریه را فوری ترین آزمون دولت روحانی می داند. بحران فزاینده ی اقتصادی در ایران بار دیگر تحت و شعاع چنین دیپلماسی خواهد شد و به نظر اقتدار داخلی به شدت لطمه ببیند. البته چنین موضع گیری در سیاست خارجی بهبود روابط با غرب را برای مدتی طولانی به کما خواهد برد. گشایش فضای داخلی به شدت آسیب خواهد دید و اصلاحات دولت روحانی عملا به تعویق و یا حتی منتفی خواهد شد. اگر تحریم ها افزایش نیابد که با چنین دیپلماسی ای که نویسنده ی یادداشت پیشنهاد می کند ؛ بی شک افزایش خواهد یافت ؛ گروه های تندرو ی داخلی از این فضای بحرانی در تقویت خود بسیار بهرمند خواهند شد. مهمتر از همه سیستم سیاسی کشور اگر در تحت رهبری مستقیم نظامیان نباشد ولی در چارچوب برنامه های آنها خواهد بود. ایشان می گویند دولت آقای روحانی و جناب ظریف ، توقف دخالت ناتو در سوریه را در اولویت خود قرار دهند!؟ من نمی دانم مگر دولت ایران چقدر می تواند در چنین مساله ای تاثیر گذار باشد؟ حکومت ایران از یک سو دارای مصالح استراتژیک در سوریه و لبنان است و تا کنون بنا به گزارش لیبراسیون بیش از 17 میلیارد دلار در این جنگ هزینه کرده و بسیاری نیروی های خود را در آنجا حاضر نموده است و از طرف دیگر تحریم ها و فشارهای غرب و سوء مدیرت دولت قبلی اقتصاد ملی را دچار بحران خطرناکی کرده است ؛ از سوی دیگر مطالبات انباشته شده ی اجتماعی و سیاسی که رفع بخشی از آنها در شعارهای دولت جدید نیز مطرح شد ؛ دچار وضعیت بغرنجی شده است که بی شک موضع طرفدارانه از سوریه ، منافع ملی ایران را دچار آسیب جدی خواهد نمودو افزون بر آن مواجهه با ناتو و حکومت های منطقه خطر فروپاشی سیاسی را هم می تواند به دنبال داشته باشد.